ΜΙΚΡΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ

ΜΙΚΡΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ
ΤΟΠΟΘΕΣΙΑ: Η Πλάτη βρίσκεται περίπου 9 χιλιόμετρα[4] προς τα βορειοανατολικά των Φιλιατρών σε υψόμετρο 294[1][5] μέτρα και απέχει 10 περίπου χιλιόμετρα από τις ακτές του Ιονίου Πελάγους. ΙΣΤΟΡΙΑ: Το χωριό που βρίσκεται κάτω από το βουνό της Μάλης έχει μακρόχρονη ιστορία. Η παλαιότερη ονομασία του χωριού ήταν Καναλουπού, ενώ ως Πλάτη αναφέρεται από το 1956.[6][7] Πάντως το χωριό συναντάται με την ονομασία Καναλουπού ή Κανελουπού ή Καναλωπού και σε προγενέστερες βιβλιογραφικές πηγές-αναφορές. Ο οικισμός αναφέρεται, σε διάφορες απογραφές των Βενετών Προνοητών της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας της Βενετίας, οι οποίες έγιναν στο χρονικό διάστημα της τριακονταετίας (1683/84-1715), κατά την οποία οι Βενετοί κατείχαν την Πελοπόννησο. Η Καναλουπού (Canalupu), ανήκε, το 1689, στην επαρχία της Αρκαδίας (ή Αρκαδιάς, δηλαδή την περιοχή της σημερινής Κυπαρισσίας), η οποία ήταν μια από τις 4 επαρχίες, στις οποίες χωριζόταν τότε το διαμέρισμα της Μεθώνης (επαρχία Φαναριού, επαρχία Αρκαδιάς, επαρχία Ναβαρίνου και επαρχία Μεθώνης).[8] Η Καναλουπού προσαρτήθηκε στον παλαιό Δήμο Εράνης το 1835,[9] ενώ αναφέρεται, το 1853 στον β΄ τόμο των «Ελληνικών» του Ιάκωβου Ρίζου Ραγκαβή ως χωριό του Δήμου Εράνης της Επαρχίας Τριφυλίας με πληθυσμό 115 κατοίκων, με βάση την απογραφή του 1851.[10] Το 1899 μεταφέρεται από το Νομό Μεσσηνίας και υπάγεται στον Νομό Τριφυλίας,[11] για μια περίπου δεκαετία, ως το 1909, που επανέρχεται ξανά στον Νομό Μεσσηνίας,[12] ως οικισμός της Επαρχίας Τριφυλίας. Το 1912 το χωριό της Καναλουπούς αποσπάται από τον Δήμο Εράνης και εντάσσεται στην Κοινότητα Χαλαζονίου, που είχε ως έδρα το Χαλαζόνι,[13][14] ως και το 1919,[15] που η Καναλουπού αποσπάται από την κοινότητα αυτή και ορίζεται έδρα της Κοινότητας Καναλουπούς.[16] Η Καναλουπού παρέμεινε έδρα της ομώνυμης κοινότητας, από το 1919 ως το 1956, που το χωριό μετονομάζεται σε Πλάτη και η Κοινότητα σε Κοινότητα Πλάτης,[17] και συνέχισε με το νέο όνομα ως έδρα της Κοινότητας Πλάτης από το 1956 ως το 1997, όταν τότε, στα πλαίσια των αλλαγών που επήλθαν στη τοπική αυτοδιοίκηση, μέσω του σχεδίου «Καποδίστριας», υπήχθη στον κατηργημένο Δήμο Φιλιατρών,[18] ως το 2010. Από το 2011, μετά τις νέες αλλαγές του σχεδίου «Καλλικράτης» ανήκει πλέον στον νέο Δήμο Τριφυλίας.[19][4] Ο δήμος αυτός, συστάθηκε με το Πρόγραμμα Καλλικράτης με την συνένωση των προϋπαρχόντων δήμων Αετού, Αυλώνος, Γαργαλιάνων, Κυπαρισσίας, Φιλιατρών και την κοινότητα Τριπύλας. ΑΠΟ http://www.hellenicaworld.com/Greece/Geo/gr/PlatiMessinias.html

Δευτέρα 9 Δεκεμβρίου 2013

Ομορφιές και δυσκολίες στη Μεσσηνία! Διεθνώς βραβευμένα ντοκιμαντέρ, η καλύτερη διαφήμιση της χώρας!

To Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά συνεργάζεται με το Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου του Λονδίνου και προβάλει τις ταινίες που βραβεύτηκαν φέτος, στο 6ο  Φεστιβάλ (7-18 Οκτωβρίου 2013), από την Πέμπτη 5 έως την Κυριακή 8 Δεκεμβρίου 2013.
Το βραβείο του καλύτερου ντοκιμαντέρ δόθηκε στο «Μίτσιγκαν –Ομορφιές και δυσκολίες» του Κίμωνα Τσακίρη.

 Ο αγρότης «φιλόσοφος» Δημήτρης Τσίγκανος ή Μίτσιγκαν, από τα Φιλιατρά, έριξε ένα τελάρο με μαρούλια άισμπεργκ στην καρότσα του αγροτικού του, κάθεται πίσω από το τιμόνι, κλείνει την πόρτα, βάζει μπροστά τη μηχανή και το ντοκιμαντέρ δρόμου «Ομορφιές και δυσκολίες», με συνεπιβάτες- συνοδοιπόρους τον σκηνοθέτη Κίμωνα Τσακίρη και τον εικονολήπτη Βαγγέλη Κουλίνο ξεκινά.
Το ντοκιμαντέρ αποτελεί τη ραχολοκαλια ολοήμερου- σημερινού- αφιερώματος του γαλλογερμανικού καναλιού ARTE για τις αχτίδες αισιοδοξίας στην Ελλάδα της κρίσης. Με διαφορά μερικών ωρών προβλήθηκε στο πλαίσιο του φεστιβάλ ελληνικού κινηματογράφου στο Λος Άντζελες. Η πρόταση του καναλιού, με παραλήπτη τον δημιουργό των ντοκιμαντέρ «Sugartown», Κίμωνα Τσακίρη ήταν σαφής.
Πεδίο δράσης του και πάλι η Μεσσηνιακή γή. Η Άγρια Δύση της Ελλάδας με πρωταγωνιστή έναν σύγχρονο κάουμποϊ- επιτυχημένο επιχειρηματία. «Η Μεσσηνία είναι η Άγρια Δύση της χώρας διότι οι άνθρωποι ζούν σαν τα αγρίμια, ιδιώς εκείνοι που έχουν ακόμη όνειρα», εμφανίζεται ο Δημήτρης Τσίγκανος ή Μίτσιγκαν να λέει στον σκηνοθέτη την ώρα που οδηγεί.
Για τον Τσακίρη η ζωή «βρίσκεται εκεί έξω, όχι στις πόλεις». Επέλεξε τη Μεσσηνία διότι την γνωρίζει αρκετά από τα γυρίσματα που είχε κάνει για τα δύο ντοκιμαντερ με επίκεντρο τους γαμπρούς και τις νύφες της Ζαχάρως αλλά και επειδή «η Μεσσηνία έχει το μύθο του Ουέστ και τη δυναμική της ανάπτυξης».
Κατέβηκε, λοιπόν, ο Τσακίρης έχοντας κατά νου να μιλήσει με αγρότες, επιχειρηματίες, μεγάλους και μικρούς, που δραστηριοποιούνται στον αγροτικό τομέα ώστε από τα λεγόμενα τους να σχηματιζόταν μια θετική εικόνα για την Ελλάδα και τους ανθρώπους της.
Κι έπεσε πάνω στο Μίτσιγκαν ο οποίος συγκέντρωνε όλα όσα είχε κατά νού ο σκηνοθέτης. Με σπουδές σκηνοθεσίας κινηματογράφου στην Αθήνα, ο Δημήτρης Τσίγκανος, επέστρεψε στα Φιλιατρά και την οικογενειακή επιχείρηση- καλλιέργειες καρπουζιών και μαρουλιών- για χάρη της μητέρας του.
Την ανέλαβε και της έδωσε νέα πνοή καλλιεργώντας τα ζαρζαβατικά πάνω σε μαύρο νάϊλον διότι έτσι δεν απαιτούνται φυτοφάρμακα, εξηγεί ο ίδιος. Μετέτρεψε και έναν παλιό στάβλο της οικογενειακής φάρμας «Ομορφιές και δυσκολίες», σε χώρο ψυχαγωγίας με μπιλιάρδο, φλιπερ, μπαρ, ενώ τα καλοκαίρια οργανώνει δωρεάν κινηματογραφικές προβολές.
Ένας παγετός όμως καταστρέφει τη σοδιά και την ίδια χρονική στιγμή χάνει και την μητέρα του. Δυό «χαστούκια» είναι πολλά γι’ αυτό και αποφασίζει οδοιπορικό στη Μεσσηνία για να συναντήσει παλιούς γνωστούς και νέους φίλους ώστε να βρει το κουράγιο για καινούργια αρχή.
Στο αγροτικό του μπαίνει ο σκηνοθέτης και ο εικονολήπτης και χωρίς σενάριο και σκαλέτα αρχίζουν να κινηματογραφούν «πρίμα βίστα».
Κουβέντες με οικονομικούς μετανάστες, με παραγωγούς, με καλλιεργητές, και προτάσεις για ανταλλακτική οικονομία, για συμπράξεις για καλύτερη διαχείριση αγροτικών προϊόντων συνθέτουν μια εικόνα εξωστρέφειας στο ντοκιμαντέρ.
Το οδοιπορικό στην άγρια δύση για την άγρια κρίση με το Δημήτρη Τσίγκανο διήρκεσε δέκα ημέρες (και νύχτες) το χειμώνα του 2011 και αποτυπώνει στα 57 λεπτά του την οπτική- κατ’ αρχήν- του πρωταγωνιστή στα πράγματα όχι με ανασκευή όσων στραβών έγιναν στο παρελθόν αλλά με κοινό μέτωπο ανασυγκρότηση για πρόοδο επειδή ο (συγκεκριμένος) τόπος έχει δυνατότητες.
«Κανονικά θα έπρεπε να υπάρχουν δέκα τέτοια ντοκιμαντέρ, αντί να γυρίζονται διαφημιστικά σποτάκια για τα νησιά και το πόσο όμορφη είναι η χώρα μας» υποστηρίζει ο Κιμων Τσακίρης, με αφορμή το «Ομορφιές και δυσκολίες» και το 24ωρο αφιέρωμα του ARTE.
«Όλοι στο εξωτερικό αντιλαμβάνονται πως ότι βλέπουν στα ειδησεογραφικά δελτία δεν είναι η πραγματική εικόνα για την Ελλάδα. Αφήνοντας τους ανθρώπους να μιλήσουν αναδύεται μια άλλη εικονα, αισιόδοξη. 
Αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος να επικοινωνήσεις με τον κόσμο». 

 Δείτε το βίντεο στο http://filiatranet.blogspot.gr
By -
Ετικέτες
Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)