ΜΙΚΡΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ

ΜΙΚΡΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ
ΤΟΠΟΘΕΣΙΑ: Η Πλάτη βρίσκεται περίπου 9 χιλιόμετρα[4] προς τα βορειοανατολικά των Φιλιατρών σε υψόμετρο 294[1][5] μέτρα και απέχει 10 περίπου χιλιόμετρα από τις ακτές του Ιονίου Πελάγους. ΙΣΤΟΡΙΑ: Το χωριό που βρίσκεται κάτω από το βουνό της Μάλης έχει μακρόχρονη ιστορία. Η παλαιότερη ονομασία του χωριού ήταν Καναλουπού, ενώ ως Πλάτη αναφέρεται από το 1956.[6][7] Πάντως το χωριό συναντάται με την ονομασία Καναλουπού ή Κανελουπού ή Καναλωπού και σε προγενέστερες βιβλιογραφικές πηγές-αναφορές. Ο οικισμός αναφέρεται, σε διάφορες απογραφές των Βενετών Προνοητών της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας της Βενετίας, οι οποίες έγιναν στο χρονικό διάστημα της τριακονταετίας (1683/84-1715), κατά την οποία οι Βενετοί κατείχαν την Πελοπόννησο. Η Καναλουπού (Canalupu), ανήκε, το 1689, στην επαρχία της Αρκαδίας (ή Αρκαδιάς, δηλαδή την περιοχή της σημερινής Κυπαρισσίας), η οποία ήταν μια από τις 4 επαρχίες, στις οποίες χωριζόταν τότε το διαμέρισμα της Μεθώνης (επαρχία Φαναριού, επαρχία Αρκαδιάς, επαρχία Ναβαρίνου και επαρχία Μεθώνης).[8] Η Καναλουπού προσαρτήθηκε στον παλαιό Δήμο Εράνης το 1835,[9] ενώ αναφέρεται, το 1853 στον β΄ τόμο των «Ελληνικών» του Ιάκωβου Ρίζου Ραγκαβή ως χωριό του Δήμου Εράνης της Επαρχίας Τριφυλίας με πληθυσμό 115 κατοίκων, με βάση την απογραφή του 1851.[10] Το 1899 μεταφέρεται από το Νομό Μεσσηνίας και υπάγεται στον Νομό Τριφυλίας,[11] για μια περίπου δεκαετία, ως το 1909, που επανέρχεται ξανά στον Νομό Μεσσηνίας,[12] ως οικισμός της Επαρχίας Τριφυλίας. Το 1912 το χωριό της Καναλουπούς αποσπάται από τον Δήμο Εράνης και εντάσσεται στην Κοινότητα Χαλαζονίου, που είχε ως έδρα το Χαλαζόνι,[13][14] ως και το 1919,[15] που η Καναλουπού αποσπάται από την κοινότητα αυτή και ορίζεται έδρα της Κοινότητας Καναλουπούς.[16] Η Καναλουπού παρέμεινε έδρα της ομώνυμης κοινότητας, από το 1919 ως το 1956, που το χωριό μετονομάζεται σε Πλάτη και η Κοινότητα σε Κοινότητα Πλάτης,[17] και συνέχισε με το νέο όνομα ως έδρα της Κοινότητας Πλάτης από το 1956 ως το 1997, όταν τότε, στα πλαίσια των αλλαγών που επήλθαν στη τοπική αυτοδιοίκηση, μέσω του σχεδίου «Καποδίστριας», υπήχθη στον κατηργημένο Δήμο Φιλιατρών,[18] ως το 2010. Από το 2011, μετά τις νέες αλλαγές του σχεδίου «Καλλικράτης» ανήκει πλέον στον νέο Δήμο Τριφυλίας.[19][4] Ο δήμος αυτός, συστάθηκε με το Πρόγραμμα Καλλικράτης με την συνένωση των προϋπαρχόντων δήμων Αετού, Αυλώνος, Γαργαλιάνων, Κυπαρισσίας, Φιλιατρών και την κοινότητα Τριπύλας. ΑΠΟ http://www.hellenicaworld.com/Greece/Geo/gr/PlatiMessinias.html

Δευτέρα 4 Νοεμβρίου 2013

Επιστροφή στην επαρχία χωρίς φόβους και στερεότυπα


Τα πρώτα χρόνια της κρίσης πολλοί περίμεναν – μερικοί μάλιστα το έβλεπαν κιόλας να συμβαίνει - μαζική επιστροφή από τα αστικά κέντρα στα χωριά. Η μεγάλη επιστροφή ουδέποτε όμως πραγματοποιήθηκε. Στα χωριά επιστρέφουν ελάχιστοι νέοι και αυτοί κρατώντας στάση αναμονής, «να δούνε τι θα γίνει», χωρίς να αναπτύσσουν κάποια αξιόλογη οικονομική δραστηριότητα. Στα χωρία αυτοί που επιστρέφουν είναι  συνταξιούχοι οι οποίοι στην συντριπτική τους πλειοψηφία το ίδιο θα έπρατταν ανεξαρτήτως  οικονομικής κρίσης.
Τώρα πιθανότατα να έχουν ένα λόγο παραπάνω να το πράξουν. 


Η οικονομική κρίση μπορεί να μην οδήγησε σε μαζική εσωτερική μετανάστευση, δεν ισχύει όμως το ίδιο με τους χιλιάδες νέους που επιλέγουν ως λύση την αναζήτηση δουλειάς σε χώρες τους εξωτερικού. Οι νέοι δηλαδή της Ελλάδας δεν γυρίζουν στα χωριά αλλά αναζητούν την τύχη τους στον κόσμο. Επιλέγουν την αβεβαιότητα του μεγάλου ταξιδιού από την «ασφάλεια» της απλής επιβίωσης. Η συγκεκριμένη επιλογή γίνεται για δύο λόγους: Ο ένας επειδή οι νέοι της χώρας έχουν την εκπαίδευση και τα προσόντα να κάνουν το μεγάλο ταξίδι. Δεν πάνε ως ανειδίκευτοι εργάτες στο εξωτερικό. Ο άλλος είναι ο τρόπος ζωής και οι προσδοκίες που έχει η νέα γενιά, αυτό που πολλοί ονομάζουμε καταναλωτικό πρότυπο.

Πέρα όμως από τους νέους που έχουν τα προσόντα και τις δυνατότητες να φύγουν και να ζήσουν καλά στο εξωτερικό υπάρχουν χιλιάδες άλλοι που φυτοζωούν στις πόλεις με ελάχιστα χρήματα ενώ θα μπορούσαν να βγάζουν τα διπλάσια ασχολούμεναι με τον πρωτογενή τομέα. Αυτοί γιατί δεν επιστρέφουν; Οι καταναλωτικές προσδοκίες και το κυρίαρχο πρότυπο ζωής είναι αυτό που φρενάρει την επιστροφή νέων ανθρώπων στην  αγροτική παραγωγή. Η επιστροφή θεωρείται αποτυχία και κουβαλά κοινωνικό στιγματισμό. Επιπρόσθετα, η ενασχόληση με την αγροτική παραγωγή δεν έχει λάμψη και δεν ακολουθείται από αποδοχή. Ο μπάρμαν και ο σερβιτόρος στα 19 είναι «μούρη», ενώ ο βοσκός αποτυχία.  Η  κρίση έδειξε ότι  στα 49 οι πρώτοι μπορεί να  ψάχνουν στα σκουπίδια που  ο δεύτερος πετά, αλλά το μάθημα δεν έχει ακόμα αποτυπωθεί κοινωνικά.

Η  χώρα για να προχωρήσει πρέπει να παλέψει πολλούς μύθους και ένας από αυτούς είναι η τοποθέτηση στη σωστή τους διάστασή όλων των επαγγελμάτων. Δεν υπάρχει οικονομία που όλοι είτε θα πληρώνονται από το κράτος είτε θα ασκούν «ευγενή» επαγγέλματα. Στον αγροτικό τομέα υπάρχουν δυνατότητες για νέες θέσεις εργασίας που θα προσφέρουν εισόδημα σε χιλιάδες νέους και θα αυξήσουν ταυτόχρονα το ΑΕΠ της χώρας.

Το επόμενο διάστημα θα ξεκινήσουν ενισχύσεις νέων αγροτών με σημαντικά ποσά. Ενισχύσεις έχουν δοθεί και στο παρελθόν αλλά σπαταλήθηκαν από εδώ και από εκεί. Για να μην συμβεί πάλι το ίδιο  θα πρέπει να υπάρξει ενδιαφέρον από ανθρώπους που θα δουν το επαγγελματικό τους μέλλον στον αγροτικό τομέα. Επιπρόσθετα, οι δήμοι αλλά και οι οργανώσεις των αγροτών θα πρέπει να αγκαλιάσουν τους νέους ανθρώπους δίνοντας υποστήριξη στα πρώτα τους βήματα. Οι δήμοι, για παράδειγμα, θα μπορούσαν να δημιουργήσουν γραφεία που θα διευκολύνουν τα νέα παιδιά προκειμένου αυτά να ενταχθούν στα προγράμματα, αφαιρώντας μέρος της γραφειοκρατίας και απλοποιώντας διαδικασίες που φαίνονται βουνό για τον πολίτη και μπορούν να λυθούν με δυο τηλέφωνα μεταξύ υπηρεσιών.

Πέρα όμως από όλα αυτά θα πρέπει να συζητηθεί σοβαρά και να ληφθεί μια μεγάλη απόφαση για τον τόπο εγκατάστασης των νέων αγροτών. Μπορεί να συνεχίσει το κράτος να επιδοτεί τη λειτουργία δεκάδων δομών σε όλη την επαρχία; Μήπως το συμμάζεμα των υπηρεσιών θα πρέπει να φέρει και την ανάλογη επιδότηση στην εγκατάσταση; Για να το πούμε λιανά, μήπως είναι καιρός να επιδοτείται αποκλειστικά η εγκατάσταση νέων αγροτών σε ημιαστικά κέντρα – τα πλησιέστερα στην καλλιέργεια- έτσι ώστε να προσφέρονται καλύτερες υπηρεσίες από το κράτος και να ικανοποιείται το κυρίαρχο καταναλωτικό πρότυπο; Η επιστροφή στο χωριό όπως τη φαντάζονται οι περισσότεροι δεν μπορεί να γίνει. Μπορούν όμως να γίνουν άλλα πράγματα πολύ πιο σημαντικά τα οποία είναι καιρός να τα αναζητήσουμε, αν ξεπεράσουμε φόβους και στερεότυπα. 

ΑΠΟ http://www.eleftheriaonline.gr
  Διαβάστε το άρθρο στην ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ http://www.eleftheriaonline.gr/stiles-sxolia/entyposeis/item/30390-agr
By -
Ετικέτες

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)