ΜΙΚΡΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ

ΜΙΚΡΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ
ΤΟΠΟΘΕΣΙΑ: Η Πλάτη βρίσκεται περίπου 9 χιλιόμετρα[4] προς τα βορειοανατολικά των Φιλιατρών σε υψόμετρο 294[1][5] μέτρα και απέχει 10 περίπου χιλιόμετρα από τις ακτές του Ιονίου Πελάγους. ΙΣΤΟΡΙΑ: Το χωριό που βρίσκεται κάτω από το βουνό της Μάλης έχει μακρόχρονη ιστορία. Η παλαιότερη ονομασία του χωριού ήταν Καναλουπού, ενώ ως Πλάτη αναφέρεται από το 1956.[6][7] Πάντως το χωριό συναντάται με την ονομασία Καναλουπού ή Κανελουπού ή Καναλωπού και σε προγενέστερες βιβλιογραφικές πηγές-αναφορές. Ο οικισμός αναφέρεται, σε διάφορες απογραφές των Βενετών Προνοητών της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας της Βενετίας, οι οποίες έγιναν στο χρονικό διάστημα της τριακονταετίας (1683/84-1715), κατά την οποία οι Βενετοί κατείχαν την Πελοπόννησο. Η Καναλουπού (Canalupu), ανήκε, το 1689, στην επαρχία της Αρκαδίας (ή Αρκαδιάς, δηλαδή την περιοχή της σημερινής Κυπαρισσίας), η οποία ήταν μια από τις 4 επαρχίες, στις οποίες χωριζόταν τότε το διαμέρισμα της Μεθώνης (επαρχία Φαναριού, επαρχία Αρκαδιάς, επαρχία Ναβαρίνου και επαρχία Μεθώνης).[8] Η Καναλουπού προσαρτήθηκε στον παλαιό Δήμο Εράνης το 1835,[9] ενώ αναφέρεται, το 1853 στον β΄ τόμο των «Ελληνικών» του Ιάκωβου Ρίζου Ραγκαβή ως χωριό του Δήμου Εράνης της Επαρχίας Τριφυλίας με πληθυσμό 115 κατοίκων, με βάση την απογραφή του 1851.[10] Το 1899 μεταφέρεται από το Νομό Μεσσηνίας και υπάγεται στον Νομό Τριφυλίας,[11] για μια περίπου δεκαετία, ως το 1909, που επανέρχεται ξανά στον Νομό Μεσσηνίας,[12] ως οικισμός της Επαρχίας Τριφυλίας. Το 1912 το χωριό της Καναλουπούς αποσπάται από τον Δήμο Εράνης και εντάσσεται στην Κοινότητα Χαλαζονίου, που είχε ως έδρα το Χαλαζόνι,[13][14] ως και το 1919,[15] που η Καναλουπού αποσπάται από την κοινότητα αυτή και ορίζεται έδρα της Κοινότητας Καναλουπούς.[16] Η Καναλουπού παρέμεινε έδρα της ομώνυμης κοινότητας, από το 1919 ως το 1956, που το χωριό μετονομάζεται σε Πλάτη και η Κοινότητα σε Κοινότητα Πλάτης,[17] και συνέχισε με το νέο όνομα ως έδρα της Κοινότητας Πλάτης από το 1956 ως το 1997, όταν τότε, στα πλαίσια των αλλαγών που επήλθαν στη τοπική αυτοδιοίκηση, μέσω του σχεδίου «Καποδίστριας», υπήχθη στον κατηργημένο Δήμο Φιλιατρών,[18] ως το 2010. Από το 2011, μετά τις νέες αλλαγές του σχεδίου «Καλλικράτης» ανήκει πλέον στον νέο Δήμο Τριφυλίας.[19][4] Ο δήμος αυτός, συστάθηκε με το Πρόγραμμα Καλλικράτης με την συνένωση των προϋπαρχόντων δήμων Αετού, Αυλώνος, Γαργαλιάνων, Κυπαρισσίας, Φιλιατρών και την κοινότητα Τριπύλας. ΑΠΟ http://www.hellenicaworld.com/Greece/Geo/gr/PlatiMessinias.html

Κυριακή 20 Μαρτίου 2022

ΠΑΡΑΜΥΘΙ. Ο ΛΑΙΜΑΡΓΟΣ ΓΑΤΟΣ

 Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας γάτος σ' ένα πλούσιο κι αρχοντικό σπίτι. Ήταν ολομόναχος, δεν του έλειπε τίποτε και όλοι τον αγαπούσαν. Το υπόγειο του σπιτιού ήταν γεμάτο ποντίκια κι έτσι, όταν ήθελε, έπιανε κάποιο από αυτά και γέμιζε το στομάχι του. 


Μα είχε ένα μεγάλο ελάττωμα αυτός ο γάτος. Ήταν λαίμαργος και λιχούδης. ∆εν του έφταναν οι ποντικοί. Ήθελε να δοκιμάζει απ' όλα τα φαγητά και τις λιχουδιές του σπιτιού. Μια μέρα ξεσκέπασε μια κατσαρόλα στην κουζίνα, άπλωσε το πόδι του και άρπαξε ένα μεζέ. 

Ο κύριος του τον είδε και του είπε: 

- Γιατί το έκανες αυτό; ∆εν ξέρεις ότι οι γάτοι δεν πρέπει να πειράζουν τα φαγητά των ανθρώπων; Και ποντικοί υπάρχουν να φας, και ψάρια σου φέρνω και αποφάγια πολλά μένουν.. Τι άλλο θέλεις, λοιπόν; Άλλοτε να µη το ξανακάνεις, γιατί θα σε τιμωρήσω. 


Μα ο γάτος µας, δεν έβαλε μυαλό. Μια μέρα έσπασε ένα βάζο µε γλυκό, µα για καλή του τύχη ο κύριος του νόμισε πως το έσπασαν οι ποντικοί κι έτσι τη γλύτωσε. Κι αντί να βάλει μυαλό ο γάτος µας και να σταματήσει να μπαίνει στην κουζίνα, συνέχισε να δοκιμάζει όλα τα φαγητά που εύρισκε μπροστά του. 

Ένα απόγευμα είδε μερικά σταμνιά που είχε βάλει στην αράδα ο κύριος του πάνω σε μια φαρδιά σανίδα, ψηλά στον τοίχο. Ήταν σταμνιά γεμάτα λάδι, µα ο γάτος δεν το 'ξερε. Φανταζόταν πως θα ήταν γεμάτα παστό ψάρι. Έτσι, έδωσε ένα σάλτο και βρέθηκε πάνω στη σανίδα. Αλλά µε το βάρος του η σανίδα έγειρε και τα σταμνιά µε το λάδι έπεσαν το ένα πίσω από το άλλο και... έγιναν θρύψαλα! 

Έμπαινε κρυφά στην κουζίνα και άρπαζε ό,τι εύρισκε στις κατσαρόλες. 

Ο γάτος τα έχασε... ∆εν μπορούσε να καταλάβει πώς έγινε αυτή η καταστροφή... 

Κοίταζε το λάδι που είχε πλημμυρίσει το πάτωμα και σκεφτόταν ότι ο κύριος του θα τον σκότωνε γι' αυτή τη ζημιά. 

«Τι έκανα ο βλάκας!» είπε µε το νου του. Με κατάστρεψε η λαιμαργία µου. Πρέπει να βγω από το σπίτι για να νομίσει ο κύριος µου ότι τα σταμνιά τα έριξαν οι ποντικοί. Θα φύγω και θα 'ρθω πολύ αργά». 

Μα δεν πρόλαβε να κάνει βήμα... Εκείνη τη στιγμή έμπαινε στο σπίτι και ο άρχοντας. Όταν είδε το μεγάλο κακό που είχε γίνει, άρπαξε ένα ξύλο και άρχισε να χτυπά το γάτο. Κι αφού του έδωσε αρκετές, του είπε να φύγει και να μην ξαναγυρίσει ποτέ πια πίσω. 


Έτσι ο λαίμαργος γάτος, αναγκάστηκε να μείνει µόνος του στο δάσος, χωρίς παρέα, χωρίς φροντίδα... Έτρωγε κάπου - κάπου κανένα ποντικό, σκεφτόταν πόσο όμορφα περνούσε στο σπίτι του άρχοντα και τον έπιαναν τα κλάματα. Καταριόταν τότε τη λαιμαργία του και μετάνιωνε πικρά. Μα τώρα πια ήταν πολύ αργά...
 
Από το βιβλίο "Αισώπου Μύθοι", Αφοί Στρατίκη-Εκδόσεις
 
ΑΠΟ https://taparamythiatisgiagias.blogspot.com/
By -
Ετικέτες

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)