ΜΙΚΡΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ

ΜΙΚΡΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ
ΤΟΠΟΘΕΣΙΑ: Η Πλάτη βρίσκεται περίπου 9 χιλιόμετρα[4] προς τα βορειοανατολικά των Φιλιατρών σε υψόμετρο 294[1][5] μέτρα και απέχει 10 περίπου χιλιόμετρα από τις ακτές του Ιονίου Πελάγους. ΙΣΤΟΡΙΑ: Το χωριό που βρίσκεται κάτω από το βουνό της Μάλης έχει μακρόχρονη ιστορία. Η παλαιότερη ονομασία του χωριού ήταν Καναλουπού, ενώ ως Πλάτη αναφέρεται από το 1956.[6][7] Πάντως το χωριό συναντάται με την ονομασία Καναλουπού ή Κανελουπού ή Καναλωπού και σε προγενέστερες βιβλιογραφικές πηγές-αναφορές. Ο οικισμός αναφέρεται, σε διάφορες απογραφές των Βενετών Προνοητών της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας της Βενετίας, οι οποίες έγιναν στο χρονικό διάστημα της τριακονταετίας (1683/84-1715), κατά την οποία οι Βενετοί κατείχαν την Πελοπόννησο. Η Καναλουπού (Canalupu), ανήκε, το 1689, στην επαρχία της Αρκαδίας (ή Αρκαδιάς, δηλαδή την περιοχή της σημερινής Κυπαρισσίας), η οποία ήταν μια από τις 4 επαρχίες, στις οποίες χωριζόταν τότε το διαμέρισμα της Μεθώνης (επαρχία Φαναριού, επαρχία Αρκαδιάς, επαρχία Ναβαρίνου και επαρχία Μεθώνης).[8] Η Καναλουπού προσαρτήθηκε στον παλαιό Δήμο Εράνης το 1835,[9] ενώ αναφέρεται, το 1853 στον β΄ τόμο των «Ελληνικών» του Ιάκωβου Ρίζου Ραγκαβή ως χωριό του Δήμου Εράνης της Επαρχίας Τριφυλίας με πληθυσμό 115 κατοίκων, με βάση την απογραφή του 1851.[10] Το 1899 μεταφέρεται από το Νομό Μεσσηνίας και υπάγεται στον Νομό Τριφυλίας,[11] για μια περίπου δεκαετία, ως το 1909, που επανέρχεται ξανά στον Νομό Μεσσηνίας,[12] ως οικισμός της Επαρχίας Τριφυλίας. Το 1912 το χωριό της Καναλουπούς αποσπάται από τον Δήμο Εράνης και εντάσσεται στην Κοινότητα Χαλαζονίου, που είχε ως έδρα το Χαλαζόνι,[13][14] ως και το 1919,[15] που η Καναλουπού αποσπάται από την κοινότητα αυτή και ορίζεται έδρα της Κοινότητας Καναλουπούς.[16] Η Καναλουπού παρέμεινε έδρα της ομώνυμης κοινότητας, από το 1919 ως το 1956, που το χωριό μετονομάζεται σε Πλάτη και η Κοινότητα σε Κοινότητα Πλάτης,[17] και συνέχισε με το νέο όνομα ως έδρα της Κοινότητας Πλάτης από το 1956 ως το 1997, όταν τότε, στα πλαίσια των αλλαγών που επήλθαν στη τοπική αυτοδιοίκηση, μέσω του σχεδίου «Καποδίστριας», υπήχθη στον κατηργημένο Δήμο Φιλιατρών,[18] ως το 2010. Από το 2011, μετά τις νέες αλλαγές του σχεδίου «Καλλικράτης» ανήκει πλέον στον νέο Δήμο Τριφυλίας.[19][4] Ο δήμος αυτός, συστάθηκε με το Πρόγραμμα Καλλικράτης με την συνένωση των προϋπαρχόντων δήμων Αετού, Αυλώνος, Γαργαλιάνων, Κυπαρισσίας, Φιλιατρών και την κοινότητα Τριπύλας. ΑΠΟ http://www.hellenicaworld.com/Greece/Geo/gr/PlatiMessinias.html

Κυριακή 9 Μαρτίου 2014

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ OΡΘΟΔΟΞΙΑΣ: Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΑΞΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΕΩΣ

Δέν είναι τυχαίο τό γεγονός ότι οί θεόσοφοι Πατέρες της 'Εκκλησίας μας όρισαν νά έορτάζεται ώς Κυριακή της 'Ορθοδοξίας ή Κυριακή έκείνη κατά τήν οποία «άνάμνησιν ποιούμεθα της άναστηλώσεως των άγίων και σεπτών εικόνων», ή όποία έλαβε χώρα τό 843 μ.Χ. στήν Κωνσταντινούπολη, έπί αύτοκρατόρων Μιχαήλ και της μητρός του Θεοδώρας.

Ή εικονομαχία, πού είχε προηγηθεί και είχε ταλανίσει τήν 'Εκκλησία περισσότερο άπό έναν αιώνα, δέν προερχόταν άπλώς άπό τό θηριώδες μένος ορισμένων αύτοκρα­τόρων έναντι τών άγίων εικόνων- ήταν παραλλήλως άποκύημα έπιδράσεων, αφενός μέν άπό έξωχριστιανικά θρησκεύματα, όπως ό 'Ιουδαϊσμός και ό Ισλαμισμός, άφετέρου δέ άπό παλαιές αιρέσεις, κυρίως τοΰ Μανιχαϊσμου και του άκραίου Μονοφυσιτισμοΰ.

Και ό μέν Ιουδαϊσμός (άπό τόν όποιο έξάλλου άντλησε τή σχετική εντολή και ό Ισλαμισμός)
άπαγόρευε τή χρήση εικονικών παραστάσεων, διότι καραδοκούσε ό κίν­δυνος τής ειδωλολατρίας γιά τούς'Εβραίους της Παλαιάς Διαθήκης- ό δέ Μανιχάίσμός και ό άκραϊος Μονοφυσιτισμός άπαγόρευαν τή χρήση εικόνων γιά λόγους ύποστηρίξεως τών κακοδοξιών τους.

Συγκεκριμένα οί Μανιχαΐοι θεωρούσαν τήν ύλη κακή, ένώ οί Μονοφυσίτες ύπερτόνιζαν τή θεϊκή φύση τοΰ Κυρίου, ή όποία, κατ' αύτούς, άπορ- ρόφησε τήν άνθρώπινη φύση Του, και ώς έκ τούτου θεωρούσαν λάθος τό νά εικονί­ζεται ό Κύριος, άφοΰ ή θεότης δέν είναι δυνατόν νά περιγραφεί και νά εικονισθεί. -*·

Oι άγιοι Πατέρες πού συνήλθαν στή Νί­καια τό 787 μ.Χ. και συνεκρότησαν τήν Ζ' Οικουμενική Σύνοδο διείδαν τις σαθρές αύτές έπιδράσεις και αντιλήφθηκαν ότι τυχόν έπικράτηση των είκονομαχικών θέ­σεων θά σήμαινε ανασύσταση των πα­λαιών έκείνων αιρέσεων - σέ νέα τώρα έκδοση - και άρα άρνηση του όλου έργου της σωτηρίας τοΰ άνθρώπου πού έπετέ- λεσε ό Υιός και Λόγος τοΰ Θεού μέ τήν ένανθρώπησή του.

Τό πράγμα δέν ήταν καθόλου άπλό. Γι' αύτό οί θεοψόροι Πατέρες αύτό πού έκα­ναν στήν ιστορική έκείνη Σύνοδο της Νί­καιας ήταν νά καταφύγουν στήν Παράδο­ση της 'Εκκλησίας, γιά νά διακριβώσουν τή θέση της στό ζήτημα τών εικόνων. Και βέβαια οί μαρτυρίες Πατέρων και Αγίων, άπό τήν πρώτη άκόμη άποστολική έποχή, ήταν πλήθος γιά τή χρήση και τή σωστή παραδοχή τών ιερών εικόνων. Οί μαρτυρίες αύτές ύπήρξαν καθοριστικές γιά τήν άπόφαση της ιεράς Συνόδου.

Παραλλήλως όμως ή Ζ' Οικουμενική Σύνοδος έξήρε πρεπόντως τή σημασία και τήν άξία της Ιεράς Παραδόσεως γιά τήν 'Εκκλησία. Άξία άπόλυτη, άφοΰ έτσι μόνο θά μπορούσε νά διαφυλαχθεί σώα και άκέραιη και επιπλέον νά άναδειχθεΐ και νά κρατυνθεΐ ή σώζουσα άλήθεια της Ορθοδόξου Πίστεως.

Οί άγιοι Πατέρες ύπήρξαν άσυμβίβαστοι στό σημείο αύτό. «Τή παραδόσει της καθολικής'Εκκλησίας έξηκολουθήσαμεν», τονίζουν, «και οϋτε ϋφεσιν οϋτε πλεονασμόν έποιησάμεθα (=οϋτε άφαιρέσαμε οϋτε προσθέσαμε τί­ποτε), άλλ' άποστολικώς διδαχθέντες, κρατοΰμεν τάς παραδόσεις άς παρελά- βομεν, πάντα άποδεχόμενοι και άσπαζό- μενοι, όσαπερ ή άγία καθολική Εκκλησία άρχήθεν τών χρόνων άγράφως και έγγρά- φως παρέλαβεν- έξων είσι και αί ύποτυπώσεις τών εικονικών άναζωγραφήσεων (=μέρος τής έκκλησιαστικής αύτής Παρα­δόσεως είναι και οί ζωγραφικές άναπαραστάσεις σέ εικόνες)...

Ήμεϊς τοιγαροϋν πατρώοις νόμοις έπόμενοι, παρά τοΰ έ- νός Πνεύματος λαβόντες χάριν άκαινοτομήτως και άμειώτως πάντα τά τής 'Εκκλη­σίας έφυλάξαμεν» (-Εμείς λοιπόν, άκολουθώντας τούς νόμους τών Πατέρων, μέ τή χάρη του ένός Αγίου Πνεύματος, όλα τά τής Εκκλησίας τά διαφυλάξαμε χωρίς άλλαγή ή άφαίρεση).

«Παρά τοϋ ένός Πνεύματος λαβόντες χάριν». 'Εδώ βρίσκεται τό κλειδί τοΰ όλου θέματος. Ή Παράδοση τής Εκκλησίας μας δέν είναι μιά άπό τις άνθρώπινες παρα­δόσεις, πού μέ τήν πάροδο τοΰ χρόνου ύφίστανται φθορά, άλλοίωση και γι' αύτό τελικά αντικατάσταση άπό άλλες νεότε­ρες και άρτιότερες πρακτικές. Όχι. Ή Ιερά Παράδοση νοείται ώς ή διαρκής παρουσία μέσα στήν 'Εκκλησία τοΰ Αγίου Πνεύ­ματος, τό Οποίο ζωοποιεΐ και άνακαινίζει μέ τήν πνοή Του όσους βρίσκονται μέσα στούς κόλπους της.

Γι' αύτό και ποτέ δέν γηράσκει ή έκκλησιαστική Παράδοση, και γι' αύτό ή 'Εκκλησία δέν έχει άνάγκη άπό έκσυγχρονισμούς, άφοΰ αύτή είναι πού άναγεννά και άνακαινίζει τόν κόσμο. Αντί λοιπόν νά ζητούμε άπό τήν 'Εκκλησία νά άνανεωθεΐ και νά έκσυγχρονισθεΐ, άς ζη­τούμε άπό τούς έαυτούς μας νά ένσωματωθοΰμε στήν πάντα νέα και άνακαινιστική Χάρη, όπως αύτή άποθησαυρίζεται μέσα στήν Ιερά Παράδοση τής'Εκκλησίας μας.

"Ετσι θά μπορούμε νά είμαστε πάντα νέοι, θαλεροί, μέ φρεσκάδα μόνιμη μέσα μας. Όσο περισσότερο άναβαπτιζόμαστε μές στά ζωήρρυτα νάματα τής 'Ορθο­δόξου Παραδόσεώς μας, τόσο και ή ζωή μας θά γίνεται πιό φωτεινή, κρυστάλλι­νη. Και μόνο τότε θά κατορθώνουμε, μέ λόγο και ζωή, νά πείθουμε γιά τή σώζου­σα άλήθεια τόν κόσμο γύρω μας, πού έν πολλοίς πάσχει φοβερά και γηράσκει δι­αρκώς μέσα στή φθορά και τήν άποσύνθεση τής άμαρτίας.

Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”
aktines.blogspot.gr 
http://www.agioritikovima.gr/  
By -
Ετικέτες

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)