ΜΙΚΡΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ

ΜΙΚΡΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ
ΤΟΠΟΘΕΣΙΑ: Η Πλάτη βρίσκεται περίπου 9 χιλιόμετρα[4] προς τα βορειοανατολικά των Φιλιατρών σε υψόμετρο 294[1][5] μέτρα και απέχει 10 περίπου χιλιόμετρα από τις ακτές του Ιονίου Πελάγους. ΙΣΤΟΡΙΑ: Το χωριό που βρίσκεται κάτω από το βουνό της Μάλης έχει μακρόχρονη ιστορία. Η παλαιότερη ονομασία του χωριού ήταν Καναλουπού, ενώ ως Πλάτη αναφέρεται από το 1956.[6][7] Πάντως το χωριό συναντάται με την ονομασία Καναλουπού ή Κανελουπού ή Καναλωπού και σε προγενέστερες βιβλιογραφικές πηγές-αναφορές. Ο οικισμός αναφέρεται, σε διάφορες απογραφές των Βενετών Προνοητών της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας της Βενετίας, οι οποίες έγιναν στο χρονικό διάστημα της τριακονταετίας (1683/84-1715), κατά την οποία οι Βενετοί κατείχαν την Πελοπόννησο. Η Καναλουπού (Canalupu), ανήκε, το 1689, στην επαρχία της Αρκαδίας (ή Αρκαδιάς, δηλαδή την περιοχή της σημερινής Κυπαρισσίας), η οποία ήταν μια από τις 4 επαρχίες, στις οποίες χωριζόταν τότε το διαμέρισμα της Μεθώνης (επαρχία Φαναριού, επαρχία Αρκαδιάς, επαρχία Ναβαρίνου και επαρχία Μεθώνης).[8] Η Καναλουπού προσαρτήθηκε στον παλαιό Δήμο Εράνης το 1835,[9] ενώ αναφέρεται, το 1853 στον β΄ τόμο των «Ελληνικών» του Ιάκωβου Ρίζου Ραγκαβή ως χωριό του Δήμου Εράνης της Επαρχίας Τριφυλίας με πληθυσμό 115 κατοίκων, με βάση την απογραφή του 1851.[10] Το 1899 μεταφέρεται από το Νομό Μεσσηνίας και υπάγεται στον Νομό Τριφυλίας,[11] για μια περίπου δεκαετία, ως το 1909, που επανέρχεται ξανά στον Νομό Μεσσηνίας,[12] ως οικισμός της Επαρχίας Τριφυλίας. Το 1912 το χωριό της Καναλουπούς αποσπάται από τον Δήμο Εράνης και εντάσσεται στην Κοινότητα Χαλαζονίου, που είχε ως έδρα το Χαλαζόνι,[13][14] ως και το 1919,[15] που η Καναλουπού αποσπάται από την κοινότητα αυτή και ορίζεται έδρα της Κοινότητας Καναλουπούς.[16] Η Καναλουπού παρέμεινε έδρα της ομώνυμης κοινότητας, από το 1919 ως το 1956, που το χωριό μετονομάζεται σε Πλάτη και η Κοινότητα σε Κοινότητα Πλάτης,[17] και συνέχισε με το νέο όνομα ως έδρα της Κοινότητας Πλάτης από το 1956 ως το 1997, όταν τότε, στα πλαίσια των αλλαγών που επήλθαν στη τοπική αυτοδιοίκηση, μέσω του σχεδίου «Καποδίστριας», υπήχθη στον κατηργημένο Δήμο Φιλιατρών,[18] ως το 2010. Από το 2011, μετά τις νέες αλλαγές του σχεδίου «Καλλικράτης» ανήκει πλέον στον νέο Δήμο Τριφυλίας.[19][4] Ο δήμος αυτός, συστάθηκε με το Πρόγραμμα Καλλικράτης με την συνένωση των προϋπαρχόντων δήμων Αετού, Αυλώνος, Γαργαλιάνων, Κυπαρισσίας, Φιλιατρών και την κοινότητα Τριπύλας. ΑΠΟ http://www.hellenicaworld.com/Greece/Geo/gr/PlatiMessinias.html

Δευτέρα 3 Φεβρουαρίου 2014

Ο πιο τρομακτικός βάτραχος στον κόσμο με πανοπλία κατά των δεινοσαύρων

Τεράστια αγκάθια που προεξείχαν από το κρανίο του και επίπεδη πανοπλία στην πλάτη είχε ο αρχαίος βάτραχος Beelzebufo ampinga, γνωστός ως  «διαβολοβάτραχος», σύμφωνα με νέα ανάλυση.
Ο «τερατώδης» βάτραχος έζησε την Κρητιδική περίοδο στην περιοχή που βρίσκεται σήμερα η Αφρική. Η πανοπλία στην πλάτη του έμοιαζε με κέλυφος χελώνας και μαζί με τα αγκάθια τον προστάτευε από τους επίδοξους θηρευτές της εποχής, μεταξύ των οποίων δεινόσαυροι και κροκόδειλοι.
«Γνωρίζαμε ότι ήταν μεγάλος και γνωρίζαμε ότι ήταν θηρευτής. Το νέο υλικό όμως μας δείχνει πως ήταν ακόμα καλύτερα θωρακισμένος απ ό,τι
νομίζαμε» δήλωσε η Susan Evans, καθηγήτρια παλαιοντολογίας στο Πανεπιστημιακό Κολέγιο του Λονδίνου και επικεφαλής της μελέτης.
Οι επιστήμονες ανακάλυψαν πρώτη φορά δείγματα οστών του μυστηριώδους βατράχου στη Μαδαγασκάρη το 1998, ωστόσο πέρασαν δέκα χρόνια για να συγκεντρώσουν αρκετά στοιχεία και να αναγνωρίσουν το είδος, στο οποίο έδωσαν το παρατσούκλι «διαβολοβάτραχος».
Ο γιγάντιος βάτραχος, της οικογένειας Ceratophryidae, έζησε πριν 70 με 65 εκατομμύρια χρόνια και είχε μήκος περίπου 25,4 εκατοστά.
Προηγούμενες μελέτες είχαν δείξει ότι ο βάτραχος Beelzebufo ampinga είχε τεράστιο σφαιρικό κεφάλι, κοφτερά δόντια και κοντά πίσω πόδια, ωστόσο από τη νέα ανάλυση προέκυψε ότι ήταν αρκετά πιο τρομακτικός καθώς διέθετε αγκάθια και πλάκες ενσωματωμένες στο δέρμα του, οι οποίες θυμίζουν το κέλυφος της χελώνας.
Σύμφωνα με τους επιστήμονες ο «διαβολοβάτραχος» ήταν μεγάλος θηρευτής και επιτίθονταν ακόμα και σε μικρά θηλαστικά.
Σε ό,τι αφορά την πανοπλία του, μια εξήγηση είναι ότι τον βοηθούσε να προσαρμοστεί στο ξηρό περιβάλλον, σκάβοντας κάτω από το χώμα για να δροσιστεί από τον καυτό ήλιο, ενώ το πιθανότερο είναι ότι τον προστάτευε από τους θηρευτές του.
«Υπήρχαν άπειρα ζώα εκείνη την περίοδο που θα τους άρεσε να δαγκώσουν έναν μεγάλο, ζουμερό βάτραχο: δεινόσαυροι, κροκόδειλοι αλλά και περίεργα θηλαστικά που κάποτε ζούσαν στην υπερήπειρο Γκοντβάνα», εξήγησε η Δρ. Evans.
Η μελέτη δημοσιεύτηκε στις 28 Ιανουαρίου στην επιστημονική επιθεώρηση Plos One.
econews
By -
Ετικέτες

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)