ΜΙΚΡΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ

ΜΙΚΡΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ
ΤΟΠΟΘΕΣΙΑ: Η Πλάτη βρίσκεται περίπου 9 χιλιόμετρα[4] προς τα βορειοανατολικά των Φιλιατρών σε υψόμετρο 294[1][5] μέτρα και απέχει 10 περίπου χιλιόμετρα από τις ακτές του Ιονίου Πελάγους. ΙΣΤΟΡΙΑ: Το χωριό που βρίσκεται κάτω από το βουνό της Μάλης έχει μακρόχρονη ιστορία. Η παλαιότερη ονομασία του χωριού ήταν Καναλουπού, ενώ ως Πλάτη αναφέρεται από το 1956.[6][7] Πάντως το χωριό συναντάται με την ονομασία Καναλουπού ή Κανελουπού ή Καναλωπού και σε προγενέστερες βιβλιογραφικές πηγές-αναφορές. Ο οικισμός αναφέρεται, σε διάφορες απογραφές των Βενετών Προνοητών της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας της Βενετίας, οι οποίες έγιναν στο χρονικό διάστημα της τριακονταετίας (1683/84-1715), κατά την οποία οι Βενετοί κατείχαν την Πελοπόννησο. Η Καναλουπού (Canalupu), ανήκε, το 1689, στην επαρχία της Αρκαδίας (ή Αρκαδιάς, δηλαδή την περιοχή της σημερινής Κυπαρισσίας), η οποία ήταν μια από τις 4 επαρχίες, στις οποίες χωριζόταν τότε το διαμέρισμα της Μεθώνης (επαρχία Φαναριού, επαρχία Αρκαδιάς, επαρχία Ναβαρίνου και επαρχία Μεθώνης).[8] Η Καναλουπού προσαρτήθηκε στον παλαιό Δήμο Εράνης το 1835,[9] ενώ αναφέρεται, το 1853 στον β΄ τόμο των «Ελληνικών» του Ιάκωβου Ρίζου Ραγκαβή ως χωριό του Δήμου Εράνης της Επαρχίας Τριφυλίας με πληθυσμό 115 κατοίκων, με βάση την απογραφή του 1851.[10] Το 1899 μεταφέρεται από το Νομό Μεσσηνίας και υπάγεται στον Νομό Τριφυλίας,[11] για μια περίπου δεκαετία, ως το 1909, που επανέρχεται ξανά στον Νομό Μεσσηνίας,[12] ως οικισμός της Επαρχίας Τριφυλίας. Το 1912 το χωριό της Καναλουπούς αποσπάται από τον Δήμο Εράνης και εντάσσεται στην Κοινότητα Χαλαζονίου, που είχε ως έδρα το Χαλαζόνι,[13][14] ως και το 1919,[15] που η Καναλουπού αποσπάται από την κοινότητα αυτή και ορίζεται έδρα της Κοινότητας Καναλουπούς.[16] Η Καναλουπού παρέμεινε έδρα της ομώνυμης κοινότητας, από το 1919 ως το 1956, που το χωριό μετονομάζεται σε Πλάτη και η Κοινότητα σε Κοινότητα Πλάτης,[17] και συνέχισε με το νέο όνομα ως έδρα της Κοινότητας Πλάτης από το 1956 ως το 1997, όταν τότε, στα πλαίσια των αλλαγών που επήλθαν στη τοπική αυτοδιοίκηση, μέσω του σχεδίου «Καποδίστριας», υπήχθη στον κατηργημένο Δήμο Φιλιατρών,[18] ως το 2010. Από το 2011, μετά τις νέες αλλαγές του σχεδίου «Καλλικράτης» ανήκει πλέον στον νέο Δήμο Τριφυλίας.[19][4] Ο δήμος αυτός, συστάθηκε με το Πρόγραμμα Καλλικράτης με την συνένωση των προϋπαρχόντων δήμων Αετού, Αυλώνος, Γαργαλιάνων, Κυπαρισσίας, Φιλιατρών και την κοινότητα Τριπύλας. ΑΠΟ http://www.hellenicaworld.com/Greece/Geo/gr/PlatiMessinias.html

Πέμπτη 10 Ιανουαρίου 2013

Οι Μεσσήνιοι ζητούν να τους επιστραφεί το επίμαχο δαχτυλίδι που εκλάπη από την Ολυμπία

«Σαν πρόκες πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις. Να μην τις παίρνει ο άνεμος», έγραφε ο Μανόλης Αναγνωστάκης. Καλό είναι να το διαβάσουν οι φορείς και να ακούσουν τα λόγια του
Θωμά Θεοχάρη, υπαλλήλου της ΛΗ’ Εφορείας Αρχαιοτήτων. Είναι ο άνθρωπος ο οποίος, όντας στην αρχαιολογική ομάδα, βρήκε το χρυσό σφραγιστικό δαχτυλίδι του 16ου αιώνα π.Χ. στις ανασκαφές της Θουρίας και που μέχρι το 2004 φυλασσόταν στο Μπενάκειο Αρχαιολογικό Μουσείο Καλαμάτας. Τότε ήταν που δανείστηκε στο Μουσείο της Αρχαίας Ολυμπίας, λόγω των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, αλλά ποτέ δεν επεστράφη στην «πατρίδα» του.

Τον συναντήσαμε χθες το πρωί και ήταν γεμάτος οργή: «Το δαχτυλίδι πρέπει να επιστρέψει στη Μεσσηνία. Δεν καταλαβαίνω για ποιο λόγο παραμένει στο Μουσείο της Αρχαίας Ολυμπίας. Δεν είναι εκεί η θέση του. Θέλω, λοιπόν, να κινητοποιήσω τις δυνάμεις του νομού, το Δήμο Καλαμάτας ιδιαίτερα, προκειμένου να κάνουν ό,τι είναι δυνατό για την επιστροφή του δαχτυλιδιού.

Εξάλλου, όπως αποδείχτηκε και με τα τελευταία γεγονότα (σ.σ. κλοπή του από το Μουσείο της Αρχαίας Ολυμπίας), εμείς μπορούμε να το φυλάξουμε καλύτερα από τον οποιονδήποτε. Το αντικείμενο είναι μεγάλης αξίας και θα προσθέσει ένα ακόμη λιθαράκι στον πολιτιστικό τουρισμό της περιοχής μας.

Βέβαια, όταν ήταν προϊσταμένη της Εφορείας η κυρία Αραπογιάννη, εστάλη μια πρώτη σχετική επιστολή – αίτημα, που απερρίφθη. Έκανε ακόμα μία προσπάθεια, αλλά η δεύτερη δεν απαντήθηκε ποτέ».

Ο κ. Θεοχάρης δε μας μίλησε, όμως, μόνο για το συγκεκριμένο χρυσό δαχτυλίδι. Τριάντα και πλέον χρόνια στο επάγγελμα, «έφαγε» όλη του τη ζωή να συμμετέχει σε αρχαιολογικές ανασκαφές στο νομό. Το απόσταγμα της εμπειρίας του είναι… πικρό: «Οι υπεύθυνοι φορείς του νομού μας δε νοιάζονται στο βαθμό που πρέπει για την αρχαιολογική μας κληρονομιά. Η περιοχή είναι γεμάτη αρχαιολογικούς θησαυρούς, αλλά δε δείχνουμε το σεβασμό και την αγάπη που τους πρέπει. Υπάρχουν δρόμοι που οδηγούν σε αρχαιολογικούς τάφους, αδιάβατοι. Η κατάσταση αυτή πρέπει να αλλάξει. Έφτασε στο μη παρέκει.

Για να σας δώσω ένα ακόμη παράδειγμα της λάθος νοοτροπίας μας. Είναι λογικό ο ναός των Αγίων Αποστόλων να μην είναι φωτισμένος τη νύχτα; Είναι δυνατό, αντί να δουλεύουμε σε διάφορες αρχαιολογικές σκαπάνες, να “τρώμε” τις ώρες μας καθαρίζοντας τους γύρω δρόμους από το Μουσείο Μπενάκη και το Αρχαιολογικό Μουσείο; Ο Δήμος πού βρίσκεται σε όλα αυτά;».
Η κουβέντα μαζί του τελείωσε με μια προτροπή:

«Πρέπει με κάθε τρόπο και μέσο να βοηθήσουν όλοι οι φορείς της Μεσσηνίας, ιδιώτες αλλά και το υπουργείο Πολιτισμού, να συνεχιστούν και να ολοκληρωθούν οι ανασκαφές για την ανάδειξη της Αρχαίας Θουρίας. Πρόκειται, ίσως, για το σημαντικότερο αρχαιολογικό θησαυρό του νομού, ανώτερο από αυτόν της Αρχαίας Μεσσήνης, και η αρχαιολόγος κυρία Ξένια Αραπογιάννη, που προΐσταται των ανασκαφών, δε θα πρέπει να αφεθεί στην τύχη της…».

ΠΟΛΥΤΙΜΟ ΛΑΦΥΡΟ
Το δαχτυλίδι ανήκε σε κάποιον ηγεμόνα της Άνθειας και χρονολογείται μεταξύ 1580-1400 π.Χ. Βρέθηκε στον περίφημο βασιλικό θολωτό τάφο «Τσαγκή 4», στη θέση «Ράχη» της περιοχής «Ελληνικά», στο δημοτικό διαμέρισμα της Άνθειας του Δήμου Καλαμάτας, όπως περιγράφει ο ιστορικός ερευνητής, πρώην έκτακτος επιμελητής Αρχαιοτήτων Καλαμάτας και συγγραφέας, Δημήτρης Σταματόπουλος. Απεικονίζει δύο άνδρες αθλητές να συμμετέχουν σε εκδήλωση ταυροκαθαψίων.
Του Αντώνη Πετρόγιαννη
 
ΑΠΟ http://ilialive.gr
By -
Ετικέτες

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)