ΜΙΚΡΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ

ΜΙΚΡΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ
ΤΟΠΟΘΕΣΙΑ: Η Πλάτη βρίσκεται περίπου 9 χιλιόμετρα[4] προς τα βορειοανατολικά των Φιλιατρών σε υψόμετρο 294[1][5] μέτρα και απέχει 10 περίπου χιλιόμετρα από τις ακτές του Ιονίου Πελάγους. ΙΣΤΟΡΙΑ: Το χωριό που βρίσκεται κάτω από το βουνό της Μάλης έχει μακρόχρονη ιστορία. Η παλαιότερη ονομασία του χωριού ήταν Καναλουπού, ενώ ως Πλάτη αναφέρεται από το 1956.[6][7] Πάντως το χωριό συναντάται με την ονομασία Καναλουπού ή Κανελουπού ή Καναλωπού και σε προγενέστερες βιβλιογραφικές πηγές-αναφορές. Ο οικισμός αναφέρεται, σε διάφορες απογραφές των Βενετών Προνοητών της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας της Βενετίας, οι οποίες έγιναν στο χρονικό διάστημα της τριακονταετίας (1683/84-1715), κατά την οποία οι Βενετοί κατείχαν την Πελοπόννησο. Η Καναλουπού (Canalupu), ανήκε, το 1689, στην επαρχία της Αρκαδίας (ή Αρκαδιάς, δηλαδή την περιοχή της σημερινής Κυπαρισσίας), η οποία ήταν μια από τις 4 επαρχίες, στις οποίες χωριζόταν τότε το διαμέρισμα της Μεθώνης (επαρχία Φαναριού, επαρχία Αρκαδιάς, επαρχία Ναβαρίνου και επαρχία Μεθώνης).[8] Η Καναλουπού προσαρτήθηκε στον παλαιό Δήμο Εράνης το 1835,[9] ενώ αναφέρεται, το 1853 στον β΄ τόμο των «Ελληνικών» του Ιάκωβου Ρίζου Ραγκαβή ως χωριό του Δήμου Εράνης της Επαρχίας Τριφυλίας με πληθυσμό 115 κατοίκων, με βάση την απογραφή του 1851.[10] Το 1899 μεταφέρεται από το Νομό Μεσσηνίας και υπάγεται στον Νομό Τριφυλίας,[11] για μια περίπου δεκαετία, ως το 1909, που επανέρχεται ξανά στον Νομό Μεσσηνίας,[12] ως οικισμός της Επαρχίας Τριφυλίας. Το 1912 το χωριό της Καναλουπούς αποσπάται από τον Δήμο Εράνης και εντάσσεται στην Κοινότητα Χαλαζονίου, που είχε ως έδρα το Χαλαζόνι,[13][14] ως και το 1919,[15] που η Καναλουπού αποσπάται από την κοινότητα αυτή και ορίζεται έδρα της Κοινότητας Καναλουπούς.[16] Η Καναλουπού παρέμεινε έδρα της ομώνυμης κοινότητας, από το 1919 ως το 1956, που το χωριό μετονομάζεται σε Πλάτη και η Κοινότητα σε Κοινότητα Πλάτης,[17] και συνέχισε με το νέο όνομα ως έδρα της Κοινότητας Πλάτης από το 1956 ως το 1997, όταν τότε, στα πλαίσια των αλλαγών που επήλθαν στη τοπική αυτοδιοίκηση, μέσω του σχεδίου «Καποδίστριας», υπήχθη στον κατηργημένο Δήμο Φιλιατρών,[18] ως το 2010. Από το 2011, μετά τις νέες αλλαγές του σχεδίου «Καλλικράτης» ανήκει πλέον στον νέο Δήμο Τριφυλίας.[19][4] Ο δήμος αυτός, συστάθηκε με το Πρόγραμμα Καλλικράτης με την συνένωση των προϋπαρχόντων δήμων Αετού, Αυλώνος, Γαργαλιάνων, Κυπαρισσίας, Φιλιατρών και την κοινότητα Τριπύλας. ΑΠΟ http://www.hellenicaworld.com/Greece/Geo/gr/PlatiMessinias.html

Πέμπτη 25 Αυγούστου 2011

Τα άπαντα μιας φραπεδιάς !


Μια σωστή φραπεδιά πρέπει να έχει πάντα καλαμάκι...


Το  καλαμάκι δείχνει άνεση γιατί δε σε αναγκάζει να σκύβεις για να πιεις τον
καφέ,είναι μια εφεύρεση κατά της κούρασης και της περιττής σπατάλης ενέργειας.
Το  καλαμάκι μάλιστα πρέπει να είναι σπαστό για να διευκολύνει την σωστή
πόση του  καφέ.Ακόμα το καλαμάκι είναι η μισή αρχοντιά για τη φραπεδιά καθώς σου δίνει τη δυνατότητα νa ανακατεύεις κάθε λίγο το περιεχόμενο του ποτηριού.

Το  ανακάτεμα του φραπέ είναι μέτρο χλίδας και πρέπει να γίνεται με το
κεφάλι ψηλά  και το χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο.
Ειδικά αν συνοδεύεται από μαύρο  γυαλί και τα πόδια πάνω στις καρέκλες, το
ανακάτεμα προσθέτει πολλά στο status  του καθενός φραπεδοκατακτητή.
Η πρώτη ρουφηξιά της φραπεδιάς είναι ιερή.


Η όλη  κίνηση όπου σπας το καλαμάκι, το βάζεις στο στόμα αργά και αισθησιακά
και  βλέπεις την καφέ ρευστή μάζα να ανεβαίνει και να πλησιάζει στη
στοματική σου  κοιλότητα, αποτελεί μια ιεροτελεστία που αξίζει όσο λίγες.
Η τελευταία γουλιά του φραπέ είναι εξίσου σημαντική με  την πρώτη.


Αν και κάθε φορά που τελειώνουμε το φραπέ μας πρέπει να γεμίζουμε  με νερό
και να συνεχίζουμε, πρακτικά ο φραπές τελειώνει όταν μας πιάνει το  τέταρτο
κατούρημα από τα πολλά υγρά.

Τότε και μόνο τότε μπορούμε να  κοπανήσουμε την τελευταία ρουφηξιά κάνοντας
το χαρακτηριστικό ήχο ικανοποίησης  ρουφώντας ταυτόχρονα καφέ και αέρα, με
το γνωστό και αηδιαστικό για τους  υπόλοιπους - απολαυστικό για εμάς
"σλουρπ".

Αυτό ΕΙΝΑΙ ηδονή!
Η σωστή η φραπεδιά πρέπει απαραίτητα να περιέχει  παγάκια.

Τα παγάκια, πέρα από τη δροσιά που παρέχουν, κάνουν το ανακάτεμα
περισσότερο ζωντανό και δυνατό.

Και μην αναφέρουμε πάλι τα περί σημασίας  ανακατέματος..
Ο φραπές πρέπει να είναι πάντα γλυκός. Αυτό είναι αναντίρρητο αξίωμα και
όποιος διαφωνεί σε αυτό να πιει μέτριο ή πικρό καφέ να πιει ελληνικό. Δε θα ανεχτώ
από κανέναν να  καταστρέφει το image του απόλυτου μη αλκοολούχου ροφήματος.

Αυτό επιστημονικά  δίνεται από την ηρεμία και τη γαλήνη που παρέχει η
γλυκόζη στον ανθρώπινο  οργανισμό.

Γιατί όταν πίνεις καφέ πρέπει να είσαι αραχτός και άνετος. Έχετε  δει εσείς
ποτέ το Βέγγο να πίνει φραπέ;

Εγώ όσο θυμάμαι τις ταινίες του,  τάραζε τους ελληνικούς!
Το ιδανικό χρώμα της φραπεδιάς είναι το καφέ(μα τι  άλλο θα μπορούσε να
ήτανε).

Προσοχή όμως! Το καφέ το ανοιχτό, το οποίο είναι  το ίδιο καφέ με το
σκατουλί όταν έχουμε φάει μουσακά(το έχω ψάξει το θέμα  σε πολλά
πειραματόζωα) Οποιαδήποτε άλλη απόχρωση κρίνεται κατακριτέα. Επίσης
επιβάλλεται να πίνεται σε ψηλό, λεπτό και κυλινδρικό ποτήρι.
Για να κατανοήσει κανείς τη σημασία του φραπέ  πρέπει να είναι άνω των 20
ετών, ώστε να έχει αρκετές εμπειρίες και να είναι  αρκετά ώριμος να
αντιμετωπίσει ένα τόσο σημαντικό θέμα.
Ο άνθρωπος που πίνει φραπέ είναι απελευθερωμένος από τα διάφορα  ταμπού, δε
μασάει μία, αντιμιλάει στο αφεντικό του(σε πολλές περιπτώσεις δεν  έχει καν
αφεντικό), έχει αποβάλλει κακές συνήθειες  τύπου 9-5, είναι άτομο γενικώς.
Αν ο φραπέ-lover είναι φοιτητής τότε είναι  σίγουρα ο τύπος με τη reserve
θέση στο κυλικείο της σχολής του και με τη  νοικιασμένη σε τρίτους(μιας και
δεν τη χρησιμοποιεί ποτέ) θέση του στο  αμφιθέατρο.

το ειδαμε εδω: http://ntaksi.blogspot.com/
By -
Ετικέτες

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)