ΜΙΚΡΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ

ΜΙΚΡΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ
ΤΟΠΟΘΕΣΙΑ: Η Πλάτη βρίσκεται περίπου 9 χιλιόμετρα[4] προς τα βορειοανατολικά των Φιλιατρών σε υψόμετρο 294[1][5] μέτρα και απέχει 10 περίπου χιλιόμετρα από τις ακτές του Ιονίου Πελάγους. ΙΣΤΟΡΙΑ: Το χωριό που βρίσκεται κάτω από το βουνό της Μάλης έχει μακρόχρονη ιστορία. Η παλαιότερη ονομασία του χωριού ήταν Καναλουπού, ενώ ως Πλάτη αναφέρεται από το 1956.[6][7] Πάντως το χωριό συναντάται με την ονομασία Καναλουπού ή Κανελουπού ή Καναλωπού και σε προγενέστερες βιβλιογραφικές πηγές-αναφορές. Ο οικισμός αναφέρεται, σε διάφορες απογραφές των Βενετών Προνοητών της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας της Βενετίας, οι οποίες έγιναν στο χρονικό διάστημα της τριακονταετίας (1683/84-1715), κατά την οποία οι Βενετοί κατείχαν την Πελοπόννησο. Η Καναλουπού (Canalupu), ανήκε, το 1689, στην επαρχία της Αρκαδίας (ή Αρκαδιάς, δηλαδή την περιοχή της σημερινής Κυπαρισσίας), η οποία ήταν μια από τις 4 επαρχίες, στις οποίες χωριζόταν τότε το διαμέρισμα της Μεθώνης (επαρχία Φαναριού, επαρχία Αρκαδιάς, επαρχία Ναβαρίνου και επαρχία Μεθώνης).[8] Η Καναλουπού προσαρτήθηκε στον παλαιό Δήμο Εράνης το 1835,[9] ενώ αναφέρεται, το 1853 στον β΄ τόμο των «Ελληνικών» του Ιάκωβου Ρίζου Ραγκαβή ως χωριό του Δήμου Εράνης της Επαρχίας Τριφυλίας με πληθυσμό 115 κατοίκων, με βάση την απογραφή του 1851.[10] Το 1899 μεταφέρεται από το Νομό Μεσσηνίας και υπάγεται στον Νομό Τριφυλίας,[11] για μια περίπου δεκαετία, ως το 1909, που επανέρχεται ξανά στον Νομό Μεσσηνίας,[12] ως οικισμός της Επαρχίας Τριφυλίας. Το 1912 το χωριό της Καναλουπούς αποσπάται από τον Δήμο Εράνης και εντάσσεται στην Κοινότητα Χαλαζονίου, που είχε ως έδρα το Χαλαζόνι,[13][14] ως και το 1919,[15] που η Καναλουπού αποσπάται από την κοινότητα αυτή και ορίζεται έδρα της Κοινότητας Καναλουπούς.[16] Η Καναλουπού παρέμεινε έδρα της ομώνυμης κοινότητας, από το 1919 ως το 1956, που το χωριό μετονομάζεται σε Πλάτη και η Κοινότητα σε Κοινότητα Πλάτης,[17] και συνέχισε με το νέο όνομα ως έδρα της Κοινότητας Πλάτης από το 1956 ως το 1997, όταν τότε, στα πλαίσια των αλλαγών που επήλθαν στη τοπική αυτοδιοίκηση, μέσω του σχεδίου «Καποδίστριας», υπήχθη στον κατηργημένο Δήμο Φιλιατρών,[18] ως το 2010. Από το 2011, μετά τις νέες αλλαγές του σχεδίου «Καλλικράτης» ανήκει πλέον στον νέο Δήμο Τριφυλίας.[19][4] Ο δήμος αυτός, συστάθηκε με το Πρόγραμμα Καλλικράτης με την συνένωση των προϋπαρχόντων δήμων Αετού, Αυλώνος, Γαργαλιάνων, Κυπαρισσίας, Φιλιατρών και την κοινότητα Τριπύλας. ΑΠΟ http://www.hellenicaworld.com/Greece/Geo/gr/PlatiMessinias.html

Παρασκευή 25 Δεκεμβρίου 2015

Η ιστορία του παραδοσιακού Χριστόψωμου

 


Χριστόψωμο, το ευλογημένο…! Σε πιο παλιούς καιρούς τέτοιες ημέρες οι φούρνοι έπαιρναν στη κυριολεξία…»φωτιά». Οι νοικοκυρές κυρίως στις αγροτικές οικογένειες...


 Χριστόψωμο, το ευλογημένο…!

Σε πιο παλιούς καιρούς τέτοιες ημέρες οι φούρνοι έπαιρναν στη κυριολεξία…»φωτιά». Οι νοικοκυρές κυρίως στις αγροτικές οικογένειες έτρεχαν πέρα δώθε για να ετοιμάσουν τα
γλυκά των ημερών: ξεροτήγανα, μελομακάρονα, κουρμαπιέδες, σαμουσάδες, κατιμέρια, μυζηθρόπιτες.
Μα ανήμερα των Χριστουγέννων την τιμητική του είχε το ψωμί των Χριστουγέννων :

ΤΟ ΧΡΙΣΤΟΨΩΜΟ

Είναι γεγονός πως σε όλους τους μεσογειακούς λαούς το ψωμί μα και ο κύκλος του συνδέθηκαν έντονα με ειδικές τελετουργίες που είχαν σχέση με την αναβλάστηση του θαμμένου στη γη σπόρου. Μάλιστα το ψωμί ακόμη και μέχρι τις μέρες μας χρησιμοποιείται ως ένα είδος προσφοράς προς το «Θείο» με σκοπό την υγεία, την γονιμότητα και γενικότερα της ΖΩΗΣ (βλ.πρόσφορα). Οι πρώτοι Χριστιανοί συνήθιζαν να ανταλλάσσουν «σεμίδαλιν ψητήν» την επομένη ημέρα των Χριστουγέννων την οποία απαγόρευσε ο 79ος κανόνας (αλλά και μετέτεπειτα ιεράρχες) «επί ποινή αφορισμού» θεωρώντας την ως κατάλοιπο ενός εθιμοτυπικού της αρχαιότητας.
Το Χριστόψωμο συνήθιζαν να το παρασκευάζουν μια μέρα πριν από τα Χριστούγεννα και θα λέγαμε πως αποτελούσε ένα είδος αναίμακτης θυσίας/προσφοράς. Σε άλλα μέρη προτού να το κόψουν το θυμιατιζαν ενώ αλλού το σταύρωναν…Πάνω του κάρφωναν ένα κλαδί ελιάς και στο κλαδί περνούσαν σύκα, μήλα και πορτοκάλια. Στη Μ.Ασία έκαναν γύρω-γύρω το τραπέζι το σήκωναν κι έλεγαν : «Χριστός γεννάται, χαρά στο κόσμο, Κεράς τραπέζια, Παναγιάς τραπέζια».
Ο σπιτονοικοκύρης (ως στυλοβάτης του σπιτιού) ήταν εκείνος που έκοβε το Χριστόψωμο (όπως και την Πρωτοχρονιάτικη πίτα). Πρώτο έκοβε το κομμάτι του Χριστού κι έπειτα το κομμάτι του φτωχού. Την ώρα που έκοβαν το Χριστόψωμο σιγοκαίγονταν δύο ξύλα τοποθετημένα σταυρωτά. Συμβολικές όλες οι πράξεις παραπέμπουν στην συνοχή της οικογένειας γύρω από την εστία, στη σημασία της προσφοράς/σπονδής αλλά και στην ιερή φλόγα.
Τα στολίδια από ζύμη που στόλιζαν το Χριστόψωμο προσαρμόζονταν αναλόγως των ασχολιών της οικογένειας (αρνιά, πρόβατα, γαϊδουράκια κλπ) ή αναλόγως της κοινωνικής θέσης των μελών της οικογένειας (π.χ. εάν υπήρχε αραβωνιασμένη κόρη στο σπιτικό τότε τα στολίδια σχετίζονταν με το γάμο). Στη μέση δέσποζε πάντα το σύμβολο του σταυρού αλλά συνοδευόταν με πολλούς καρπούς (π.χ. καρύδια ή ακόμη και το γνωστό σε όλους μας Χριστουγεννιάτικο δέντρο που συμβολίζει τις αρχέγονες δενδρολατρικές συνήθειες οι οποίες ενσωματώθηκαν στις χριστιανικές παραδόσεις). Στην Τήνο σχημάτιζαν σταυρό από ζύμη και στη μέση και στις άκρες έβαζαν 5 καρύδια. Στην Κάρπαθο το χριστόψωμο το ονομάζουν «γίπλα» και το έπλαθαν οι νύφες για τις πεθερές ενώ στη Κάσο και στη Κω οι πεθερές πρόσφεραν στις νύφες τις «χαρχάες». Ποικίλες οι συνήθειες παρασκευής και κοπής του Χριστόψωμου σε ολόκληρη την Ελλάδα μα το κύριο χαρακτηριστικό σε όλες τις περιοχές ήταν η ιερότητά του. Μάλιστα τα ψίχουλα δεν τα πέταγαν μα τα έβαζαν στο θυμιατό με το οποίο θυμιάτιζαν.
Σωστά έργα τέχνης όλα τα γιορταστικά καλούδια αλλοτινών εποχών αποτελούσαν κομμάτι της καθημερινότητας των οικογενειών αφού δεν τα παρασκεύαζαν μόνο και μόνο επειδή «έτσι πρέπει» αλλά επειδή πίστευαν πως άμα ο άνθρωπος δημιουργεί τότε αυτή η δημιουργία θα τους επιστραφεί με τη μορφή της ευλογίας (όπως και αν εννοεί κανείς την ευλογία). Η πίστη και ο σεβασμός προς τη φύση που κάποτε αποτελούσε τον αποκλειστικό τροφοδότη των αγαθών του ανθρώπου τον έκανε να την αγαπά και να της κάνει προσφορές με σκοπό την ευνοϊκή της μεταχείρηση και την ανταποδοτικότητα των καρπών και της υγείας. Ο άνθρωπος δηλαδή σε αλλοτινές εποχές θεωρούσε τον εαυτό του αναπόσπαστο κομμάτι της φύσης και όχι κυρίαρχό της……

πηγή: http://orthognosia.blogspot.gr/ , http://www.pentapostagma.gr
By -
Ετικέτες

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)