ΜΙΚΡΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ

ΜΙΚΡΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ
ΤΟΠΟΘΕΣΙΑ: Η Πλάτη βρίσκεται περίπου 9 χιλιόμετρα[4] προς τα βορειοανατολικά των Φιλιατρών σε υψόμετρο 294[1][5] μέτρα και απέχει 10 περίπου χιλιόμετρα από τις ακτές του Ιονίου Πελάγους. ΙΣΤΟΡΙΑ: Το χωριό που βρίσκεται κάτω από το βουνό της Μάλης έχει μακρόχρονη ιστορία. Η παλαιότερη ονομασία του χωριού ήταν Καναλουπού, ενώ ως Πλάτη αναφέρεται από το 1956.[6][7] Πάντως το χωριό συναντάται με την ονομασία Καναλουπού ή Κανελουπού ή Καναλωπού και σε προγενέστερες βιβλιογραφικές πηγές-αναφορές. Ο οικισμός αναφέρεται, σε διάφορες απογραφές των Βενετών Προνοητών της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας της Βενετίας, οι οποίες έγιναν στο χρονικό διάστημα της τριακονταετίας (1683/84-1715), κατά την οποία οι Βενετοί κατείχαν την Πελοπόννησο. Η Καναλουπού (Canalupu), ανήκε, το 1689, στην επαρχία της Αρκαδίας (ή Αρκαδιάς, δηλαδή την περιοχή της σημερινής Κυπαρισσίας), η οποία ήταν μια από τις 4 επαρχίες, στις οποίες χωριζόταν τότε το διαμέρισμα της Μεθώνης (επαρχία Φαναριού, επαρχία Αρκαδιάς, επαρχία Ναβαρίνου και επαρχία Μεθώνης).[8] Η Καναλουπού προσαρτήθηκε στον παλαιό Δήμο Εράνης το 1835,[9] ενώ αναφέρεται, το 1853 στον β΄ τόμο των «Ελληνικών» του Ιάκωβου Ρίζου Ραγκαβή ως χωριό του Δήμου Εράνης της Επαρχίας Τριφυλίας με πληθυσμό 115 κατοίκων, με βάση την απογραφή του 1851.[10] Το 1899 μεταφέρεται από το Νομό Μεσσηνίας και υπάγεται στον Νομό Τριφυλίας,[11] για μια περίπου δεκαετία, ως το 1909, που επανέρχεται ξανά στον Νομό Μεσσηνίας,[12] ως οικισμός της Επαρχίας Τριφυλίας. Το 1912 το χωριό της Καναλουπούς αποσπάται από τον Δήμο Εράνης και εντάσσεται στην Κοινότητα Χαλαζονίου, που είχε ως έδρα το Χαλαζόνι,[13][14] ως και το 1919,[15] που η Καναλουπού αποσπάται από την κοινότητα αυτή και ορίζεται έδρα της Κοινότητας Καναλουπούς.[16] Η Καναλουπού παρέμεινε έδρα της ομώνυμης κοινότητας, από το 1919 ως το 1956, που το χωριό μετονομάζεται σε Πλάτη και η Κοινότητα σε Κοινότητα Πλάτης,[17] και συνέχισε με το νέο όνομα ως έδρα της Κοινότητας Πλάτης από το 1956 ως το 1997, όταν τότε, στα πλαίσια των αλλαγών που επήλθαν στη τοπική αυτοδιοίκηση, μέσω του σχεδίου «Καποδίστριας», υπήχθη στον κατηργημένο Δήμο Φιλιατρών,[18] ως το 2010. Από το 2011, μετά τις νέες αλλαγές του σχεδίου «Καλλικράτης» ανήκει πλέον στον νέο Δήμο Τριφυλίας.[19][4] Ο δήμος αυτός, συστάθηκε με το Πρόγραμμα Καλλικράτης με την συνένωση των προϋπαρχόντων δήμων Αετού, Αυλώνος, Γαργαλιάνων, Κυπαρισσίας, Φιλιατρών και την κοινότητα Τριπύλας. ΑΠΟ http://www.hellenicaworld.com/Greece/Geo/gr/PlatiMessinias.html

Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2011

Το μυστήριο του πίνακα που δεν καίγεται!

Το πορτρέτο ενός δακρυσμένου αγοριού αναστάτωσε το 1985 από άκρη σ’ άκρη τη Μ. Βρετανία. Από τότε, συνεχίζει να απασχολεί τη μνήμη των ανθρώπων που παρακολούθησαν μέσω του Τύπου τις προσπάθειες να λυθεί το μυστήριο του πορτρέτου που δεν μπορεί να καεί.
Πώς ξεκίνησε ο θρύλος του πίνακα που δεν... καίγεται!

Όλα ξεκίνησαν όταν ένας πυροσβέστης πρόσεξε ότι σε ένα σπίτι του Yorkshire που είχε καταστραφεί από φωτιά, ο πίνακας που απεικόνιζε ένα αγόρι που έκλεγε είχε παραμείνει άθικτος. Μάλιστα, ισχυρίστηκε ότι δεν ήταν η πρώτη φορά που παρατηρούσε ότι ο πίνακας με το αγόρι έβγαινε σώος από καμμένα σπίτια.

Η συγκεκριμένη ζωγραφιά είχε αναπαραχθεί σε περίπου 50 χιλιάδες αντίτυπα και απ’ ότι φαίνεται αποτελούσε συνηθισμένη επιλογή διακόσμησης εκείνη την εποχή.

Μετά την αναφορά του πυροσβέστη, άνθρωποι από όλη τη Βρετανία άρχισαν να στέλνουν παρόμοιες ιστορίες και να υποστηρίζουν πως και ο δικός τους πίνακας με κάποιον "ανεξήγητο" τρόπο παραμένει άθικτος από τις φλόγες!
Η υπόθεση άρχισε να παίρνει τροπή ιστορίας …τρόμου όταν αναπτύχθηκαν θεωρίες ότι όχι μόνο γλιτώνει από τις φλόγες το αγόρι που κλαίει, αλλά προκαλεί τις πυρκαγιές!
Οι εκδοχές για τον καλλιτέχνη του μυστηριώδους έργου.
Ο καλλιτέχνης που ζωγράφισε τη σειρά των αγοριών που κλαίνε λεγόταν Bragolin και πέθανε το 1981. Οι πίνακές του πωλούνταν σε τουριστικά σημεία της μεταπολεμικής Βενετίας.

Αυτά τα βιογραφικά στοιχεία του καλλιτέχνη, βέβαια, δεν συμβαδίζουν με την πιο δημοφιλή εκδοχή που κυκλοφορεί στο Διαδίκτυο.

Σύμφωνα με αυτή, το αγόρι ήταν ένα ορφανό που είχε χάσει τους γονείς του σε μια πυρκαγιά. Ο ζωγράφος πήρε υπό την προστασία του το αγόρι, παρά τις φήμες που το συνόδευαν, ότι μπορούσε να βάζει φωτιά σε αντικείμενα χωρίς να τα αγγίζει, με τηλεπάθεια.

Μετά από καιρό, το στούντιο του ζωγράφου έπιασε φωτιά και το αγόρι το έσκασε. Από τότε χάθηκαν τα ίχνη του. Δέκα χρόνια αργότερα, από ένα αυτοκινητικό δυστύχημα, στο οποίο το όχημα κάηκε ολοσχερώς, ανασύρθηκε νεκρός ένας νεαρός άνδρας. Σύμφωνα με τα στοιχεία της άδειας οδήγησης, ο νεκρός άνδρας ήταν το ορφανό αγόρι!
Αξιόπιστα ή όχι τα πειράματα που γίνοντα�� πάνω στον πίνακα;
Αρκετά πειράματα έχουν γίνει από το 1985 μέχρι σήμερα για να λυθεί το μυστήριο. Ένας ραδιοφωνικός παραγωγός και κωμικός, ο Steve Punt, βρήκε έναν τέτοιο πίνακα και τον πήγε σε ένα ερευνητικό κέντρο, όπου θα μπορούσε να δοκιμάσει να τον κάψει με ασφάλεια (με πρόθεση να διακωμωδήσει την υπόθεση).

Το αποτέλεσμα τον εξέπληξε. Μια φλόγα ξεπήδησε στη γωνία του πίνακα και συνέχισε να καίει, όμως μόνο την κορνίζα. Στη συνέχεια έσβησε και το πρόσωπο του αγοριού έμεινε άθικτο. Το σχετικό βίντεο, προβλήθηκε τότε από το BBC:
By -
Ετικέτες

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)