ΜΙΚΡΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ

ΜΙΚΡΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ
ΤΟΠΟΘΕΣΙΑ: Η Πλάτη βρίσκεται περίπου 9 χιλιόμετρα[4] προς τα βορειοανατολικά των Φιλιατρών σε υψόμετρο 294[1][5] μέτρα και απέχει 10 περίπου χιλιόμετρα από τις ακτές του Ιονίου Πελάγους. ΙΣΤΟΡΙΑ: Το χωριό που βρίσκεται κάτω από το βουνό της Μάλης έχει μακρόχρονη ιστορία. Η παλαιότερη ονομασία του χωριού ήταν Καναλουπού, ενώ ως Πλάτη αναφέρεται από το 1956.[6][7] Πάντως το χωριό συναντάται με την ονομασία Καναλουπού ή Κανελουπού ή Καναλωπού και σε προγενέστερες βιβλιογραφικές πηγές-αναφορές. Ο οικισμός αναφέρεται, σε διάφορες απογραφές των Βενετών Προνοητών της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας της Βενετίας, οι οποίες έγιναν στο χρονικό διάστημα της τριακονταετίας (1683/84-1715), κατά την οποία οι Βενετοί κατείχαν την Πελοπόννησο. Η Καναλουπού (Canalupu), ανήκε, το 1689, στην επαρχία της Αρκαδίας (ή Αρκαδιάς, δηλαδή την περιοχή της σημερινής Κυπαρισσίας), η οποία ήταν μια από τις 4 επαρχίες, στις οποίες χωριζόταν τότε το διαμέρισμα της Μεθώνης (επαρχία Φαναριού, επαρχία Αρκαδιάς, επαρχία Ναβαρίνου και επαρχία Μεθώνης).[8] Η Καναλουπού προσαρτήθηκε στον παλαιό Δήμο Εράνης το 1835,[9] ενώ αναφέρεται, το 1853 στον β΄ τόμο των «Ελληνικών» του Ιάκωβου Ρίζου Ραγκαβή ως χωριό του Δήμου Εράνης της Επαρχίας Τριφυλίας με πληθυσμό 115 κατοίκων, με βάση την απογραφή του 1851.[10] Το 1899 μεταφέρεται από το Νομό Μεσσηνίας και υπάγεται στον Νομό Τριφυλίας,[11] για μια περίπου δεκαετία, ως το 1909, που επανέρχεται ξανά στον Νομό Μεσσηνίας,[12] ως οικισμός της Επαρχίας Τριφυλίας. Το 1912 το χωριό της Καναλουπούς αποσπάται από τον Δήμο Εράνης και εντάσσεται στην Κοινότητα Χαλαζονίου, που είχε ως έδρα το Χαλαζόνι,[13][14] ως και το 1919,[15] που η Καναλουπού αποσπάται από την κοινότητα αυτή και ορίζεται έδρα της Κοινότητας Καναλουπούς.[16] Η Καναλουπού παρέμεινε έδρα της ομώνυμης κοινότητας, από το 1919 ως το 1956, που το χωριό μετονομάζεται σε Πλάτη και η Κοινότητα σε Κοινότητα Πλάτης,[17] και συνέχισε με το νέο όνομα ως έδρα της Κοινότητας Πλάτης από το 1956 ως το 1997, όταν τότε, στα πλαίσια των αλλαγών που επήλθαν στη τοπική αυτοδιοίκηση, μέσω του σχεδίου «Καποδίστριας», υπήχθη στον κατηργημένο Δήμο Φιλιατρών,[18] ως το 2010. Από το 2011, μετά τις νέες αλλαγές του σχεδίου «Καλλικράτης» ανήκει πλέον στον νέο Δήμο Τριφυλίας.[19][4] Ο δήμος αυτός, συστάθηκε με το Πρόγραμμα Καλλικράτης με την συνένωση των προϋπαρχόντων δήμων Αετού, Αυλώνος, Γαργαλιάνων, Κυπαρισσίας, Φιλιατρών και την κοινότητα Τριπύλας. ΑΠΟ http://www.hellenicaworld.com/Greece/Geo/gr/PlatiMessinias.html

Κυριακή 4 Μαρτίου 2012

Η παλιά γειτονιά

Τα βιώματα της παιδικής και νεανικής ηλικίας είναι τόσο σημαδιακά, που δεν ξεχνιούνται.
Η γειτονιά των παιδικών χρόνων παραμένει ανεξίτηλη στη μνήμη. Είναι τα παιχνίδια με τους φίλους και συνομηλίκους, τα οποία δεν παίζονται πια, αλλά ζουν στη μνήμη ως παλιές αναμνήσεις. Όταν τελειώναμε το διάβασμά μας, βγαίναμε στη γειτονιά για το καθιερωμένο παιχνίδι. Το φροντιστήριο ήταν λέξη άγνωστη για τη δεκαετία του 1950.
Παίζαμε αχόρταγα μέχρι να βραδιάσει και ν’ ακούσουμε τη φωνή της μάνας μας, η οποία μας καλούσε για να μπούμε στο σπίτι. Το πάνινο τόπι, το κρυφτούλι, το κυνηγητό, οι γυαλένιες, ο καραγκιόζης, τα αινίγματα ήταν τα καθημερινά παιχνίδια μας. Μία παιδική
ζωή χαρούμενη, αν και η αποχή ήταν πολύ δύσκολη για τους γονείς, από οικονομικής άποψης.
Οι κυράδες του σπιτιού περίμεναν πρωί-πρωί να περάσει από τη γειτονιά ο πλανόδιος μανάβης με το γαϊδουράκι του και ο ψαράς με τα φρέσκα ψάρια στο πανέρι του, για να ψωνίσουν. Είχαν, όμως, και τον μπακάλη της γειτονιάς για τα εδώδιμα, τα είδη διατροφής που λέμε.
Εμείς, τα παιδιά, περιμέναμε το απογευματάκι, για να περάσει ο παγωτατζής και ν’ αγοράσουμε το παγωτό στο χωνάκι.
Οι βεγγέρες, δηλαδή τα καλέσματα στα σπίτια φίλων και γνωστών, ήταν συχνές με όλη την οικογένεια «εν παρατάξει».
Όταν βράδιαζε, οι γειτόνισσες με το πλεκτό στο χέρι κάθονταν έξω από την πόρτα του σπιτιού, στις πεζούλες με την καρπέτα, στα σκαμνάκια ή στις καρέκλες και αθλογούσαν μέχρι αργά τη νύχτα. Αυτή ήταν η βραδινή διασκέδασή τους.
Σήμερα, τέτοιες σκηνές είναι ανύπαρκτες, γιατί δεν υπάρχει η γειτονιά της παλιάς εποχής. Οι μονοκατοικίες είναι περιορισμένες και η πολυκατοικία «ζει και βασιλεύει».
Ούτε καν τα παραδοσιακά έθιμα δεν υφίστανται. Είναι, πλέον, άγνωστα για τις νέες γενιές, όπως π.χ. τα κάψαλα και ο κλήδονας, που εμείς τα θυμόμαστε με αγάπη.
Είχε την αξία και τη σημασία της η παλιά γειτονιά, γι’ αυτό και τραγουδήθηκε: «Παλιά γειτονιά, το δρομάκι το στενό σου, μ’ ανθούς και κλωνιά για μια αγάπη παλιά».
Δυστυχώς, σήμερα η γειτονιά αυτή δεν υπάρχει, αλλά ζει στις θύμησες, που διαρκώς αναμοχλεύουν τη μνήμη μας.
                                                                          Γράφει: Απόστολος Σαλαβόπουλος

ΑΠΟ http://topaliatzidiko.blogspot.com/
By -
Ετικέτες

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)